Pinksterweekend Terneuzen 2018

Eindelijk was het dan zover. Om acht uur ’s morgens iedereen paraat in La Baracca voor vertrek naar Terneuzen. Eerst nog snel een koffiekoek en cappuccino en dan vijfdubbel ingepakt op de Vespa om de kou de trotseren. En koud was het! De slimmeriken onder ons hadden hun regenbroek aan getrokken tegen de kou. Tijdens de eerste stop snel een warm drankje en even op de markt rondneuzen (nee Marcel, geen warme panty’s te koop). Vervolgens leende de ene dommerik zijn regenbroek aan de andere dommerik die zijn regenbroek vergeten was (jaja Rudi) waarna ondergetekende halfbevroren aankwam in De Oude Kroon in Zwijndrecht.

Daar konden we even opwarmen bij een hete kom soep of een hapje. Ook dit jaar was de alom gekende kermisbarak paraat maar deze keer hoorden of voelden die ons niet aankomen. Tijdens de laatste ruk naar Terneuzen werd het warmer en warmer en kon er al eens wat kledij uit, maar helemaal bloot zijn nu ook weer niet aangekomen.

Even ontdooien.

Om half vier 's middags snel de Vespa’s voor het Churchill Hotel geparkeerd en de bagage van ver in de kamer gegooid. Even later huppelde transportfirma Myriam, Ludo en Co binnen met een berg bagage en Jose en Marc in hun kielzog. Vervolgens de meesten in ganzenpas naar het centrum voor de winkeltjes en een natje. Enkelen bleven achter in het hotel om al het Vespazweet af te spoelen en de bar in te wijden. Heidi, Ronny en Rudi vonden dat ze nog niet genoeg gezweet hadden en doken de sauna in. Om zeven uur iedereen paraat voor een lekker diner, gevolgd door het standaard drankgelag in de bar. Onze Nederlandse drankbevoorraders hadden vermoedelijk gepland om nét iets vroeger naar huis te gaan. Pech voor hun, en hoofdpijn voor ons.

Na een nachtje lekker slapen, of voor sommigen wakker liggen, liep iedereen zondagmorgen om negen uur klaarwakker slaapwandelend tegen een heerlijk ontbijtbuffet aan. Een uurtje later zat iedereen te trappelen op z’n Vespa, klaar voor de grote rondrit Zeeland. Eentje was te laat, maar wie was dat nu weer? Ach ja, Marcel… weeral. Maar ’t was hem vergeven, want het lag aan de helm die hij vergeten was. Rondzwalpen in Zeeland op de verhoogde wegen, vlak als een biljarttafel en met een prachtig zicht, is gewoon heerlijk. 120 kilometer op het menu, maar eerst eventjes een rechtopstaande straat bewonderen.

Bootje komt zo, bootje komt zo, bootje komt zo, bootje komt zo... woaa kom, we rijden om.

Hoewel we met amper 14 graden goed ingeduffeld vertrokken, konden we bij de eerste stop in de jachthaven van Breskens al gerust in ons ondergoed verder. En wat een fantastische stop was me dat! Ronny trakteerde voor zijn verjaardag en smulpaap Rudi die volgende week prijs heeft deed er een lekker schepje bovenop met een mix van haring, inktvis, ansjovis en ander zeegespuis. We zaten dan ook aan de bron. En dit alles onder een stralende zon.

Party like it's 2018

Alle bontjassen onder het zadel en dan richting Cadzand voor een hapje in strandhuis Moio. Er moet iets in het eten gezeten hebben want de hormonen van de twee party boys sloegen helemaal tilt, waarna ze gillend in hun onderbroek de zee in jakkerden en de golven tegen hun poep kwakte. Die twee kennen we niet meer, maken dat we wegkomen!

Toen was alles nog normaal op het strand.

Maar het ging al snel bergaf met het gezelschap...

Via Retranchement belandden we in Sluis, vooral bekend van de vele winkeltjes, terrasjes, de windmolen en huhum, curieuze winkeltjes. Hier ging het pas écht helemaal verkeerd met de hormonen. Sommigen konden zich nog bedwingen en afkoelen met een coupke ijs of een Jantje van Sluis bier. Bij anderen was het alle remmen los, of beter gezegd, alle winkelattributen los (of op hol, hoe je 't maar beziet). Het stroom- en batterijverbruik in Zeeland steeg aanzienlijk en in sommige winkels was er een vijf op de schaal van Richter te voelen. Verder commentaar en foto's helaas niet geschikt voor publicatie. Enfin, na nog wat terrascapriolen en een kleine Vespa parade door de overvolle straten van Sluis konden we weer verder.

Klaar voor de technische inspectie... maar niet van de Vespa's!

Via Oostburg, IJzendijke en Biervliet terug richting Hotel, maar niet zonder dat onze GPS het leuk vond in de laatste 11 kilometer nog een extra rondje te draaien om vervolgens helemaal opnieuw te beginnen aan een rit van 105 km. Even terug op onze stappen om de GPS terug de juiste weg te laten oppikken. Het was al tegen zessen toen we nog snel eentje achterover sloegen op het hotelterras alvorens via een snelrit langs de douche weer aan te schuiven voor heel wat lekkers, de nodige wijn en een avond vol hilarische verslagen over de technische aspecten van de upperdare producten uit Sluis. Nu werd het toch echt tijd om ons in Terneuzen uit de voeten te maken.

Mojito, wijn, bier en rum. What else?

Maandagmorgen, weeral iets minder fris uit de veren. Na een laatste uitgebreid ontbijt besloten we een sauna party te houden in de hal van het hotel. Eenmaal oververhit in ons plastiek pakje snel naar buiten in de regen en vliegensvlug op onze volgepakte Vespa’s richting Westerscheldetunnel.

Westerscheldedoop voor de nieuwelingen. Iedereen de lange tunnel heelhuids uitgekomen.

Na een terrasje en een drankje onderweg belandden we, weeral in een stralende zon, in het leuke restaurant De Compagnie in Brasschaat voor een heel lekkere hap. Na nog een allerlaatste stop in Geel was het verhaaltje uit en waaierde iedereen moe, voldaan, krom gelachen en uitgebabbeld uit naar zijn eigen nestje om te bekomen van drie geweldige dagen. Nieuwkomers Sandrine en Veronique zijn bij deze ook helemaal ingewijd en hebben al meteen mee voor ambiance gezorgd. Maar wat er nu allemaal écht gebeurd is blijft topgeheim onder het motto horen, zien en zwijgen…

We gaan niet alles aan jullie neus hangen hé!

Bedankt aan iedereen om van deze drie dagen een gezellig en warm topweekend te maken!

Meer foto's vind je in in het Terneuzen Album op onze Faceboek.

Groetjes, Dirk ;-)